The Hive (Η κυψέλη). TheArt (Η τέχνη). TheBees(Οι μέλισσες)

Γκουσιάρης Αλέξανδρος,
Μαθηματικός – Μελισσοκόμος

Αποσπάσματα και σκέψεις από το ημερολόγιο ενός ταξιδιού:

09:30 (περίπου) Έξω από τον σιδηροδρομικό σταθμό του Μάντσεστερ, προσπαθούσα όσο πιο αθόρυβα και διακριτικά να βγάλω μια φωτογραφία, με την μέλισσα ενός κάδου σκουπιδιών και φόντο ένα άστεγο. Επίσης αθόρυβα και διακριτικά, ένας οδοκαθαριστής με κατακίτρινο μπουφάν και ολόλευκο χαμόγελο, με ρώτησε.

-Γεια. Τι κάνεις;
-Καλημέρα. Βγάζω φωτογραφία, την μέλισσα (… κουβέντα για τον άστεγο)
-Γιατί;
-Είμαι μελισσοκόμος (το απλανές του βλέμμα με ανάγκασε να συνεχίσω).Έχουμε τουλάχιστον δυο κοινά πράγματα εμείς οι δυο.  Φροντίζουμε μέλισσες και φοράμε κίτρινα μπουφάν. Μήπως είσαι και ΑΕΚ;
Χαμογέλασε, προφανώς μην κατανοώντας τι είναι το ΑΕΚ. Αγγίξαμε ελαφρά τις γροθιές μας, όπως κάνω με τον  Νικολάκη στο Λόφο. Φορούσα το κατακίτρινο χοντρό μπουφάν της Γροιλανδίας.
-Ωραία ιστορία ζήσαμε οι δυο μας του είπα φεύγοντας, ανταλάσσοντας λάικ με τον αντίχειρα σε όρθια θέση. Χαμογέλασα ακόμη μια φορά στη σκέψη: Να ήταν ΑΕΚ; …

… 10:17 Ξεκίνησε ακριβώς στην ώρα του, οπότε και εγώ κάπνισα το τελευταίο τσιγάρο πριν το ταξίδι, ακριβώς στην δικιά μου ώρα. Εκνευριστικό, να καπνίζω κοιτάζοντας το τεράστιο ρολόι στο βάθος του σταθμού, αλλά γεμάτος από νικοτίνη, κάθισα αναπαυτικά στη θέση, δίπλα στο παράθυρο, και μάλιστα κατά την φορά που ταξίδευε το τραίνο. Αγγλικό τραίνο. Βρισκόμουνα δηλαδή στην πηγή. Εδώ ανακαλύφθηκε το σύγχρονο τραίνο, μαζί φυσικά με την ατμομηχανή, προϊόντα της ύστερης βιομηχανικής επανάστασης. Τροχήλατα «αμαξίδια» μετακινούμενα σε ξύλινες ράγες υπήρχαν από την αρχαιότητα. Τα έσερναν βέβαια δούλοι ή ζώα, όπως στην Δίολκο του Ισθμού της Κορίνθου από τον 7^ο– 6^ο π.Χ. αιώνα, και μάλιστα, στην όχι αμελητέα  απόσταση των 6 χλμ, αλλά τραίνο με μέσο όρο ταχύτητας 30 χλμ την ώρα (περίπου όση και η ταχύτητα της μέλισσας), και βαγόνια 13 τόνων φορτίου εμφανίστηκαν το 1829 από τον άγγλο Stephenson (Στέφενσον), στην διαδρομή Μάντσεστερ-Λίβερπουλ, τελειοποιώντας τις εφευρέσεις των συμπατριωτών του, στις ΗΠΑ. Οι άγγλοι ήταν πρωτοπόροι στις σύγχρονες εφευρέσεις. Και το καζανάκι τουαλέτας δική τους εφεύρεση είναι, και μάλιστα σε ένα ταξίδι μου από το Λονδίνο στο λατρευτικό άντρο των Προτεσταντών (Εκκλησία της Αγγλίας) στο Canterbury (Καντέρμπερι), σταμάτησα ένα ολόκληρο τραίνο για να επισκεφτώ την τουαλέτα του σταθμού, επειδή δεν δούλευε το καζανάκι του τραίνου. Και σαν να μην έφτανε αυτό, έπρεπε να πληρώσω και 12,5 λίρες είσοδο για την επίσκεψή μου στον Καθεδρικό, 500 χρόνια μετά την θυροκόλληση των 95 θέσεων του Λούθηρου κατά της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας και των συγχωροχαρτιών της. Αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία, και αφορά αμιγώς την θρησκευτική και πολιτική διάσταση της ζωής, και όχι τις μέλισσες. Κάπως έτσι κύλησε το ταξίδι, μέχρι το Λονδίνο. Με εικόνες και σκέψεις. Δεύτερο ταξίδι, από το Μάντσεστερ στο Λονδίνο, με τραίνο. Στο πρώτο ταξίδι αφέθηκα στη γενική αίσθηση του νέου αυτού τόπου. Σαν να έψαχνα καινούργιο μελισσοκομείο. Μια φορά νομάς, πάντα νομάς. Ήθελα να δω το τοπίο, τα αγγλικά λιβάδια, τα λουλούδια, τα χρώματα, τα χωράφια, τις καλλιέργειες, τα σπίτια, τα χωριά, τα κοπάδια, τους βοσκούς, την ανατολή, το ύψος των βουνών, το ντύσιμο και την προφορά των νότιων άγγλων, την ευταξία τους, τις τουαλέτες τους, το κολατσιό τους στο τραίνο, το οποίο δεν περιελάμβανε meatballs, και άλλα πολλά.

Οι τωρινοί μου στόχοι, ήταν μονάχα δύο, εκτός δουλειάς φυσικά. Να δω τουλάχιστον ένα αγγλικό μελισσοκομείο κατά την διάρκεια του ταξιδιού μου, και να καταλήξω στο Kew Gardens (βασιλικοί κήποι Kew) του Λονδίνου, για μια επίσκεψη στο THE HIVE (Η  ΚΥΨΕΛΗ), ένα έκθεμα του Wolfgang Buttress, εμπνευσμένο από τις μέλισσες.

Στον πρώτο στόχο απέτυχα οικτρά. Χιόνιζε, φύσαγε βοριάς, δεν είχα τυχαία τον εξοπλισμό ντυσίματος της Γροιλανδίας. Ούτε συζήτηση για εκτός πόλεως επισκέψεις. Οι τελευταίες μου ελπίδες εξανεμίστηκαν στις τελευταίες δύο ώρες του ταξιδιού ετούτου. Δεν είδα ούτε ένα μελισσοκομείο, παρά μόνο, δυο τρεις κυψέλες με τα χαρακτηριστικά κωνικά καπάκια, στις πίσω αυλές των κλασικών πανομοιότυπων αγγλικών σπιτιών. Μάταιος κόπος. Ίσως τα χειμαδιά τους να είναι κοντά στην θάλασσα και όχι στα ηπειρωτικά, σκέφτηκα κατ’ αντιστοιχία των δικών μου χειμαδιών στα παραθαλάσσια μέρη της δυτικής Ελλάδας. Σε όλα τα ημερήσια ταξίδια μου με τραίνο στην Ελλάδα, βλέπω μελισσοκομεία, κοντά ή μακριά από τις γραμμές του τραίνου. Δεν πειράζει, του χρόνου, που θα αρχίσω επισκέψεις στα  βόρεια της Μεγάλης Βρετανίας, θα οργανώσω μια επίσκεψη σε ένα σκωτσέζικο μελισσοκομείο, με τον σκωτσέζο μελισσοκόμο του φυσικά. Να πηγαίνουν άραγε με την παραδοσιακή φουστίτσα τους (κιλτ); ήταν η πρώτη σκέψη … λογοκριμένες οι επόμενες …

11:23 Λονδίνο …

… 12:47 Kew Gardens. Η πραγματοποίηση του δεύτερου στόχου, ισορρόπησε την ήττα του πρώτου. Πρώτη φορά στο Kew Gardens, που τόσα είχα ακούσει και διαβάσει. Φοβεροί κήποι, και μάλιστα για ιστορική μελέτη της αγγλικής  κηποτεχνίας και τοπιοτεχνίας από τον 17ο αιώνα έως σήμερα. Μεγάλο θέμα που περιλαμβάνει τμήμα της ιστορίας της αστικής τάξης, μέσα από τις αλλαγές του φεουδαρχικού συστήματος, της αποικιοκρατίας, της θρησκευτικής οπτικής στη σχέση ανθρώπου φύσης και πολλά άλλα που δεν είναι επί του παρόντος. Ήμουν πάντως, φορτισμένος ιστορικά, το ομολογώ. Φοβερός τόπος. Το θέαμα της τάξης που είχε η πρασινάδα εκπληκτική. Πολύ πράσινο όμως. Για την ακρίβεια: πιο πράσινο δεν γίνεται. Όπως αρμόζει στο αγγλικό περιβάλλον. Γρασίδι ή αλλιώς γκαζόν ή μάλλον, η τρέλλα του γκαζόν. Μια τρέλλα, με γαλλική προέλευση λέξης, αλλά αγγλοσαξωνικού πολιτισμού, που εξαπλώθηκε σε όλο τον κόσμο με μορφή μανίας, γύρω από την πράσινη αισθητική της. Γκαζόν-Χλόη: 1-0 σκέφτηκα με ποδοσφαιρικούς όρους. Και το ποδόσφαιρο αγγλική εφεύρεση είναι. Τεράστιο θέμα και αυτό. Αρχές Μάρτη βέβαια, τι περίμενα να δω στην Αγγλία; Ολάνθιστα φασκόμηλα, ξυνίδες, τριφύλλια και ρείκια; Καθώς όμως άρχισα να περιηγούμαι στους τεράστιους κήπους, τα λουλούδια, άλλοτε με μια φαινομενική αταξία και άλλοτε παρατεταγμένα με λατρευτική ακρίβεια, άρχισαν να πληθαίνουν. Οι προσπάθειες των κηπουρών άξια μνημόνευσης, φέρνοντας στο νου μου την καλή εξέλιξη που έχουν τα μελίσσια σε αστικές ή ημιαστικές περιοχές. Αν είχα ένα μικρό μελισσοκομείο εδώ κοντά θα είχα ανθοφορία όλο τον χρόνο, σκέφτηκα ευχάριστα. Αλλά όπως γίνεται συνήθως, μετά την γαλήνη έρχεται η καταιγίδα, και έτσι ήρθε στο νου μου η βαρρόα και η φετινή καταπολέμηση που έκανα, η ανάπτυξη των μελισσιών, τους πρώτους ορόφους που πρέπει να βάλω όταν γυρίσω, για να μην κάνω μελισσοκομία των δέντρων.

Είχα επηρεαστεί και από τα μπλόγκς και τα ιντερνέτ, όπου στις συζητήσεις κυριαρχούσε η σμηνουργία, και ο καλός καιρός του νότου μας…οπότε παρασύρθηκα και ήρθαν  στο νου μου κελιά, βασίλισσες, παραφυάδες … με αυτές τις σκέψεις καθώς προχωρούσα στον κεντρικό δρόμο των κήπων … το είδα … Είδα το σμήνος, το σμάρι, το πουλί, τον αφεσμό. Ναι, στο βάθος έβλεπα κάτι σαν αφεσμό. Ένα τεράστιο αφεσμό. Έβλεπα κάτι που ήξερα ότι δεν ήταν αφεσμός, αλλά που μου έδινε την αίσθηση ενός αφεσμού ή καλύτερα ενός σμήνους μελισσών που ετοιμαζόταν να φύγει από την γη για να βρει την τύχη του. Έβλεπα από μακριά το έργο του Wolfgang Buttress, THE HIVE. Σχεδόν συγκινητικό. Ειλικρινά. Ένιωσα δέος και συγκίνηση μαζί. Εκεί που έκλεινε η ψυχή σου από την τάξη της πρασινάδας, ξεπρόβαλε η οργανωμένη αταξία ενός σμήνους, η αίσθηση ενός σμήνους, στην κορυφή ενός μικρού λοφίσκου, με ορίζοντα, ένα ουρανό με γαλανά σπαράγματα, και ξεσπάσματα φωτός. Εκπληκτικό. Συγκλονιστικό. Ήταν καλύτερο από ότι περίμενα.

Μάστορας ο Βόλφγκανγκ, σκέφτηκα πλησιάζοντας.

Ανυπομονούσα να φτάσω, καθώς συνειδητοποίησα ότι τάχυνα το βήμα μου. Η αίσθηση του σμήνους άρχισε να χάνεται, και την θέση της έπαιρνε μια μεταλική ανθρώπινη κατασκευή, που όμως φάνταζε επιβλητική στο γύρω τοπίο. Το θολό περίγραμμα άρχισε να εμφανίζει τις λεπτομέρειες των ορίων του, φανερώνοντας τις απολήξεις των μεταλλικών στοιχείων του, σαν μυτερές ακίδες, δίνοντας ένα υπολανθάνον σήμα κινδύνου, την αίσθηση του φόβου, του πόνου, του τσιμπήματος, του κεντριού, και τελικά της μέλισσας. Στα τελευταία 30 μέτρα, ήταν φανερές πια και οι λεπτομέρειες της κατασκευής. Αλουμινένιες στρογγυλές και πεπλατυσμένες ράβδοι, διαφόρων μεγεθών, συνδεδεμένες μεταξύ τους με κάποιου είδους βίδες, σε εξαγωνικούς και όχι μόνο σχηματισμούς. Τα υλικά του πραγματικά ταίριαζαν, με τις πρωτοπωριακές και εντυπωσιακές θερμοκηπιακές κατασκευές του William Chamber, από μέταλο και γυαλί του 18ου αιώνα, που δέσποζαν σε σημεία του κήπου. Στην είσοδο του τελικού μονοπατιού υπήρχε πινακίδα που εξηγούσε το πως και το γιατί της κατασκευής. Λιτό και περιεκτικό κείμενο, περί της τεράστιας σημασίας της επικονίασης και των μελισσών, καθώς και της βασικής έμπνευσης του καλλιτέχνη, από τις εργασίες του καθηγητή Martin Benscik στο πανεπιστήμιο του Nottingham Trent, ο οποίος ενσωμάτωσε τεχνολογία παρακολούθησης των μελισσών, για να κατανοήσει και να βρει λύσεις στα προβλήματά τους. Το κείμενο κατέληγε, «Η έρευνα του Δρ. Martin Benscik, είναι ένα πρωτεύον παράδειγμα του πως στην Βρετανία, η επιστήμη και η δημιουργικότητα μπορούν να συνεργαστούν και να βοηθήσουν στην επίλυση των παγκόσμιων περιβαλλοντικών προκλήσεων». Πως να μην σκεφτώ την προβολή των βρετανών επιστημόνων στο διεθνές κοινό των επισκεπτών στο Kew Gardens, συγκρινοντάς την, με την εγχώρια αντιμετώπιση, στην χώρα μας; Η μέρα με την νύχτα, στο σχεδιασμό. Η μέρα με την νύχτα στην συνεργασία επιστήμης και τέχνης, και φυσικά η μέρα με την νύχτα στην προβολή αυτής της σύμπραξης.

Ένας μεταλλικός θόλος, που έμοιαζε με ανακόλουθο πλέγμα, σε δυο επίπεδα και διαχωριστικό πάτωμα ένα χοντρό γυαλί. Ισόγειο και πρώτος όροφος. Η  πρώτη είσοδος στο επίπεδο του εδάφους. Η βάση του οικοδομήματος, από μεταλλικές λεπτές κολώνες, σε δυο ακατάστατες σειρές, που έδιναν την αίσθηση του εύθραυστου. Όσο πλησίαζα, μια ευχάριστη μουσική εμφανίστηκε στα αυτιά μου. Όταν βρέθηκα μέσα, και κοίταξα προς τα πάνω, μπορούσα να δω θολά, το σκιερό αποτύπωμα  των παπουτσιών και την φιγούρα των επισκεπτών, του πάνω ορόφου, μέσα από το χοντρό γυαλί. Και ενώ θαύμαζα την σχέση του φωτός και της σκιάς, ήρθε ακόμη μια ηχητική έκπληξη. Πινακίδες με οδήγησαν να πάρω ένα ξυλάκι (περίπου σαν του παγωτού, πιο λεπτό) και να βάλω την μια άκρη του στο στόμα μου, και την άλλη σε μια τρύπα, κλείνοντας ταυτόχρονα τα αυτιά μου, με τα δυο μου χέρια. Μαγικό. Άκουγα μέλισσες, βουητά, «κράξιμο» βασιλισσών, και ξανά μέλισσες με το βουητό τους. Το ξανάκανα τέσσερις φορές, σπαταλώντας αντίστοιχα τέσσερα ξυλάκια, που φυσικά ήταν μιας χρήσης, μιας και η χρήση του στόματος δεν επέτρεπε την επαναχρησή τους από τον επόμενο επισκέπτη. Στο τέλος μόνο, σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να κρατήσω και να χρησιμοποιήσω το ίδιο ξυλάκι, αλλά εκεί που έλεγα ωραία, ας πάω τώρα στον πάνω όροφο, ήθελα να το ξανακάνω άλλη μια φορά, να το ξανακούσω άλλη μια φορά. Ήταν εντυπωσιακό που άκουγα όχι από τα αυτιά μου, αλλά από το στόμα μου, με μέσο, ένα ξυλάκι παγωτού. Άκουγα από τα στερεά, όπως ακούνε οι μέλισσες. Magic.

Πολύ μάστορας ο Βόλφγκανγκ και οι συνεργάτες του, ξανασκέφτηκα.

Αφού περιηγήθηκα και χόρτασα το παιχνίδι αρκετά, κατευθύνθηκα προς την δεύτερη είσοδο στην κορυφή του μικρού λόφου, πηγαίνοντας περιμετρικά του οικοδομήματος. Στην ανηφορίτσα, καθώς κατευθυνόμουνα προς τον πάνω όροφο, φυσικά και μου ήρθαν στο νου,  οι όροφοι που πρέπει να βάλω στο Μεσολόγγι, αλλά ευτυχώς οι πινακίδες με ενημερωτικό υλικό για τις μέλισσες, τις αγριομέλισσες, τα φυτά του κήπου, την έρευνα των επιστημόνων για τη σωτηρία των μελισσών, με έβγαλαν από τις σκέψεις της δουλειάς, ξαναμπαίνοντας στο έκθεμα από την πάνω μεριά. Το γυάλινο πάτωμα, δεν με άφηνε να ανεμελιάσω με το βήμα μου, ούτε όμως και να νιώσω φόβο υπαρκτό. Μια ελαφριά ισορροπία ανάμεσα στο φόβο και στην σιγουριά, ανάμεσα στο γνωστό και στο άγνωστο, ανάμεσα στην τέχνη και στην πραγματικότητα, ανάμεσα στις μέλισσες και στους μελισσοκόμους. Τα γυμνά αλουμινένια ποικίλα σχήματα του θόλου, δίναν μια ταυτόχρονη αίσθηση ανοικτού και κλειστού, σαν να ήμουν μέσα και έξω ταυτόχρονα, σαν να ήμουν μέσα σε ένα σμάρι, σαν την κρεμασμένη αναπνοή του στο κλαδί ενός δέντρου, σαν μια εισπνοή φωτός και εκπνοή σκοταδιού, σαν μια ανάσα. Η μουσική με την αυξομειούμενη έντασή της, οι ήχοι από «κραξίματα» συζητήσεων παρθένων βασιλισσών, η συνοδεία ασύχαστων λαμπτήρων που αναβοσβήνανε, μου έδιναν την αίσθηση του χώρου και της κίνησης μαζί, του πετάγματος και της ακινησίας, της ημερήσιας επικοινωνίας και της φαινομενικής βραδινής σιωπής, της καθημερινότητας εντός και εκτός κυψέλης, της σταθερής ύπαρξης των μελισσών εκατομμύρια χρόνια τώρα, με τρόπο ταπεινό και επιβλητικό συνάμα.

Πάρα πολύ μάστορας ο Βόλφγκανγκ και οι συνεργάτες του, ξανασκέφτηκα.

Έμεινα πολύ ώρα εκεί μέσα. Έβγαλα φωτογραφίες, άκουσα και ξανάκουσα τη μουσική και τους ήχους των μελισσών. Φύγαν κάποιοι, ήρθαν άλλοι, και άλλοι … έμεινα μόνος. Κοίταξα ψηλά, στο άνοιγμα ΤΗΣ ΚΥΨΕΛΗΣ προς τον ουρανό. Σε ένα διακοπτόμενο γαλάζιο ουρανό, που το τυχαίο της ημέρας, έφερε από πάνω μου εκείνες τις απογευματινές στιγμές. Tea time, σκέφτηκα

Δεν περίμενα κάτι άλλο. Αυτό ήταν. Έβγαλα το σκουφί μου.

Πάρα πάρα πολύ μάστορας ο Βόλφγκανγκ, και οι συνεργάτες, που συνεργάστηκαν σε αυτή την εγκατάσταση τέχνης. Μπράβο και Εύγε και Συγχαρητήρια, που πήραν το ρίσκο της έκθεσής τους. Μιας έκθεσης που αφορά και τον ανθρώπινο πολιτισμό, και την πορεία του, στοχεύοντας στην ευαισθητοποίηση των επισκεπτών γύρω από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι μέλισσες, μέσα από την άλογη χρήση των φυσικών και τεχνητών πόρων, μέσα από την ασυνάρτητη εγωϊστική κυριαρχία του ανθρώπινου είδους μας. Νομίζω αυτό το έργο τέχνης, όχι τυχαία, πήρε τον τίτλο THE HIVE (Η ΚΥΨΕΛΗ), και όχι THE BEEHIVE (Η ΚΥΨΕΛΗ ΜΕΛΙΣΣΩΝ). Οι αγριομέλισσες δεν έχουν τον μελισσοκόμο τους, για να τις φροντίζει και να προσπαθεί να τις προστατέψει. Οι αγριομέλισσες είναι εντελώς αβοήθητες εκεί έξω, γι αυτό και χρειάζονται την ευαισθησία και την βοήθεια όλων μας. Οι μελισσοκόμοι, θα μπορούσαν γενναιόδωρα να ηγηθούν σε ένα δρόμο βοήθειας και επικοινωνίας, αναδεικνύοντας το πρόβλημα της ΕΠΙΚΟΝΙΑΣΗΣ, που είναι υπαρκτό, και που χρειάζεται επειγόντως λύσεις. Λύσεις που να σχεδιάζουν το μέλλον μακροπρόθεσμα, λύσεις που να μεταφέρουν την γνώση και την βεβαιότητα της επιστήμης στον ανθρώπινο πολιτισμό, λύσεις που να οραματίζονται ένα κοινό μέλλον, μέλισσας-ανθρώπου. Και προφανώς, σε αυτή την σχέση, καθοριστικό ρόλο διαδραματίζει ο τεχνίτης. Ο μελισσοκόμος. Ο μελισσοκόμος με συνείδηση της τέχνης του, χωρίς διαχωρισμούς και ιδιοτέλειες. Η προστασία της μέλισσας, είναι ο κοινός στόχος όλων των εμπλεκόμενων μαζί της. Πάνω σε αυτό πατάνε και οι άγγλοι μελισσοκόμοι και επιστήμονες, εργαζόμενοι οραματικά, χρησιμοποιώντας όλα τα σύγχρονα «εργαλεία». Επιστήμη, τέχνη, ενημέρωση.

17:48 Το τραίνο της επιστροφής από τον σταθμό Kew Gardens, ξεκίνησε με θόρυβο, χωρίζοντας τις σκέψεις μου στα δυο. Η συνδετήρια λέξη, αυτού του χωρισμού: ΤΕΧΝΗ, σκέφτηκα, ξεφυλλίζοντας ένα βιβλίο του έργου THE HIVE, που αγόρασα από το πωλητήριο των κήπων. Διεύρυνση γονοφωλιάς, όροφοι, σμηνουργία, καταπολέμηση, καταστολή … τι έπαθα πάλι, ξανακύλησα σ’ αυτά που έχω να κάνω; Ναι, ξανακύλησα. Η τέχνη μου είναι πανταχού παρούσα, οι μέλισσες  χρειάζονται την φροντίδα μου, και θα την έχουν απλόχερα, γιατί νιώθω δυνατότερος, μετά από αυτή την επίσκεψη. Νιώθω λιγότερο μόνος.

Η τέχνη, διαπερνά κάθετα όλα τα στρώματα της ταξικής κοινωνίας μας. Άλλοτε ευκολότερα, άλλοτε με αντιστάσεις. Πως να μην αντισταθώ στην άτεχνη ζωή. Πως να μην βάλω την τέχνη στην καθημερινότητα. Πως να μην κοινωνήσω την γενναιότητα των μελισσοκόμων και της τέχνης τους. Είμαστε μελισσοκόμοι, όπου και αν πατάμε. Είμαστε μελισσοκόμοι και μας χρειάζονται οι μέλισσες. Αυτό πρέπει να θυμόμαστε, αυτό πρέπει να μεταφέρουμε στους υπόλοιπους γύρω μας, με πάθος … για αρχή. Όλα τα άλλα θα έρθουν, σχεδόν αθόρυβα.

Καλές σοδειές να έχουμε.

Στοιχεία κατασκευής:

Το The Hive, έργο του καλλιτέχνη Wolfgang Buttress εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο περίπτερο της Μ. Βρετανίας, στην διεθνή έκθεση του Μιλάνου, το 2015. Το 2016 ξανακατασκευάστηκε και εκτείθεται έκτοτε, στους κήπους Kew Gardens, του Λονδίνου. Για την εκπόνησή του συνεργάστηκαν:

• Μια ομάδα Design με έδρα το Μάντσεστερ (Manchester) (ενδιαφέρον, από εκεί ξεκίνησα το ταξίδι !)
• Μια τεχνολογική ομάδα με έδρα το Νότιγχαμ (Nottingham) (ενδιαφέρον, εκεί ζούσε ο Ρομπέν των δασών !)
• Μια μηχανολογική ομάδα με έδρα το Γιορκ (York) (ενδιαφέρον, εκεί βρίσκεται το εθνικό μουσείο σιδηροδρόμων της Μ. Βρετανίας !)

Η ΚΥΨΕΛΗ έχει 17 μέτρα ύψος, και για την κατασκευή της χρησιμοποιήθηκαν 169.300 κομμάτια. Δουλέψανε 25 άνθρωποι πλήρους ωραρίου για 9 μήνες.

Το λιβάδι 2,5 στρεμμάτων, γύρω από ΤΗΝ ΚΥΨΕΛΗ είναι σπαρμένο με 34 βρετανικά αγριολούλουδα, τριφύλλια, λεβάντες, και τριών ειδών γρασίδι. Ο στόχος ήταν να παραμένει ένα ανθισμένο λιβάδι από την άνοιξη, μέχρι το φθινόπωρο. Στην ευρύτερη περιοχή ΤΗΣ ΚΥΨΕΛΗΣ, βρίσκονται 27.000 ανθοφόρα φυτά (όχι διαφορετκά είδη). Σε ολόκληρο τον κήπο είναι πολλαπλάσια. Τα μελίσσια του κήπου έχουν σίγουρα, πλούσια και ποιοτική τροφή.

Η μουσική του έργου δημιουργήθηκε ως εξής:

Μια ομάδα μουσικών (τσέλο, φωνή, πιάνο, mellotron, string section) δημιουργήσαν μια μουσική βιβλιοθήκη αυτοσχεδιασμών, ακούγοντας παράλληλα ηχογραφημένα ντοκουμέντα ήχων από κυψέλες (του Dr. Benscik), καθώς και ζωντανούς ήχους μελισσών με τεχνολογία live Streaming, από τις κυψέλες των κήπων στο Kew Gardens. Οι ζωντανοί ήχοι των μελισσών από το εσωτερικό των κυψελών στους κήπους, ενεργοποιούν μια ακολουθία της προηχογραφημένης μουσικής βιβλιοθήκης, οπότε η μουσική που ακούγεται κατά την επίσκεψη, δεν είναι ποτέ ίδια. Magic.

Απορίες και διευκρινίσεις σχετικά με το άρθρο ή με όποιο άλλο θέμα θέλετε επικοινωνήστε με το περιοδικό Μελισσοκομική Επιθεώρηση πατώντας εδώ.

Για την κατάρτισή σας,
επιλέξτε πηγές πληροφόρησης με επιστημονικά τεκμηριωμένη γνώση